میدان

جهان یک موجود مستقل نیست، بلکه جهان مجموعه ای پیچیده و قالیچه ای همیشه درحال بافته شدن و نه راکد است.تقریبا آخرین جمله اب که دیشب خواندم. نکته اینجاست که اگر این گزاره را در خصوص کیهان به کار ببریم ، چندلن عجیب نبوده و پذیرفتنی است. اما مرز تشخیص یک قرارداد است. هر انسان برای خود جهانی است. هر سلول برای خود جهانی است. ما فقط در مقیاس گذاری دچار اشتباه میشویم. بیراه نگویم. انسان موجود مستقلی نیست! میدانم که بحث های فلسفی عظیمی در مورد جبر و اختیار و حدود از سوی اندیشمندان درگرفته است ، چرا به عنوان یک رویکرد ، هیچ وقت بحث عدم وجود یک موجود مستقل نبوده است ، یا حداقل من نشنیده ام؟ من مجموعه ای از ارتباطاتم. از ارتباطات عصبی و سلولی تا ارتباط و زیستی با عناصر حیات برای بقا و یا خانواده و اجتماع و بشر. اینکه مغز مرکز فرماندهی است و چاره ای جز ایجاد من ندارد. درواقع روابط مختلف یک سیستم را تشکیل میدهد و هر سیستم یک گره در شبکه ی بزرگتری به شمار می رود. مسئله این نیست که من یوجود ندارم ، چون دارم ، بحث بر سر استقلال است. من را دنیایی از ارتباطات آشکار و مخفی مانند نیروها و میدانهای انرژی ، مغناطیسی ، اتمی و غیره احاطه کرده است که بدون آنها کل توابع حیاتی تحت شعاع قرار میگرفته و احتمالا هرگز منی که درحال نوشتنم در این لحظه ای به وجود نمی آمد که این صحنه را بازنویسی کند. نه تنها یک چیز سلب نیست ، بلکه حتی شاید به گونه ای که فکر میکنیم هم مستقل نیست. بنابراین پتانسیل عمل سیستم چقدر گسترده تر میشود. پتانسیلهای زیستی من فراتر از محدوده ی تصوراتم پرواز می کند. عملا میتوانم تبدیل به هرچیزی شوم.خواسته ، نمایشگر ضعفهای ما در درک مختصات و پردازش اطلاعات زیستی مان است وگرنه هرگز سقفی نمی داشت. در این شبکه ی عظیم، ارتباطات بیشتر و بیشتری برای ما ذخیره شده است. این هم جمله ی زیبایی است. میدانم که بسیاری این بینش را به نوعی به مثابه ی قانون ریاکارانه ی جذب و یا حداکثر هم سطح انگیزشی ها میچسبانند. اما اینجا صحبت از بنیادهای هستی است. میدانهایی چنان عظیم که امکانات و احتمالات را می آفرینند. به جای جای پارک برای ماشین من ، به تصادفاتی چنان بعید می انجامند که حیات از آن متولد می شود.